Kërkimi ndihmë nga Pejgamberi (s.a.s)

Dispozita e Istigathes[1] nga i Dërguari i Allahut (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të)

Falënderimi i takon Allahut, kurse paqja dhe mëshira e Tij qofshin mbi të Dërguarin, mbi familjen, mbi shokët dhe mbi të gjithë ata që e miqësojnë (Profetin).

Ka publikuar gazeta “El-Muxhteme’a” nga Kuvajti në numrin (15) i cili është botuar (19/4/1390 h), një poezi e cila titullohet: “Në përkujtim të ditëlindjes së Profetit (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të)”, e cila poezi përmban në vete  kërkim ndihme, kerkim fitore nga i Dërguari i Allahut (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të) dhe fund të përçarjeve dhe mosmarrëveshjeve të cilat kanë ndodhur në Ummet….[2]

Allahu Ekber! Në këtë mënyrë i ka drejtuar autorja lutjet  dhe Istigathen të Dërguarit (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të), duke e lutur atë, ta shpëton ummetin, me përshpejtim të fitores dhe ka harruar apo nuk e din se fitorja është vetëm në dorën e Allahut dhe nuk është në dorën e të Dërguarit (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të) dhe as në duart e dikujt tjetër nga krijesat, siç ka thënë Allahu në Librin e tij:

( وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ)

“Fitorja vjen vetëm prej Allahut, ngadhënjyesit të urtit”[3], poashtu thotë:

( إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ ۖ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ)

“Nëse Allahu ju ndihmon, ska kush ju mposhtë, kurse nëse Ai ju le pa ndihmë, atëherë kush është ai që pas Tij do t’ju ndihmoj” [4].

Dihet nga tekstet hyjnore dhe konsenzusi (ixhma‘-ja) se Allahu krijoi krijesat që ta adhurojnë dhe dërgoi profetët, zbriti librat që ta qartësojnë këtë adhurim dhe thirrjen në të, thotë Allahu:

( وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ)

“Nuk krijova xhinnët dhe njerëzit përpos që të më adhurojnë”[5], poashtu thotë:

( وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ)

 “Ne dërguam në çdo popull të dërguar, që t’u thonë: Adhurone Allahun dhe largojuni tagutit”[6] dhe thotë Allahu:

( وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا نُوحِي إِلَيْهِ أَنَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدُونِ)

“Dhe nuk dërguam para teje (o Muhammed) asnjë profet, përpos se i kemi shpallur se nuk ka zot që meriton të adhurohet përpos Unë, andaj më adhuroni”[7] dhe thotë Allahu:

(الر ۚ كِتَابٌ أُحْكِمَتْ آيَاتُهُ ثُمَّ فُصِّلَتْ مِنْ لَدُنْ حَكِيمٍ خَبِيرٍﮟ   أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ إِنَّنِي لَكُمْ مِنْهُ نَذِيرٌ وَبَشِيرٌ)

“Elif, Lam, Ra. Ky është një Libër, Vargjet e të cilit janë përsosur dhe pastaj janë shpjeguar në imtësi nga Një i Cili është më i Urti Gjithëgjykues, i Mirënjohur (deri në imtësi për çdo gjë).Që të mos adhuroni kënd përpos Allahut. Vërtet unë (Muhammedi) jam prej Tij tek ju, këshillues dhe përgëzues“[8].

Na ka treguar Allahu në këto ajete të qarta, se Ai nuk i krijoi njerëzit dhe xhinnet, përpos që ta adhurojnë vetëm Atë, duke mos i përshkruar shok dhe ka treguar se i ka dërguar profetët që të urdhërojnë në këtë adhurim dhe të ndalojnë nga ajo që e kundërshton, poashtu na ka treguar se i ka qartësuar dhe i ka shpjeguar në imtësi ajetet e Librit të Tij, ashtuqë mos adhurohet diçka pos Tij.

Ibadeti (adhurimi): është njëshmëria e Allahut dhe bindja ndaj Tij, duke i vepruar urdhërat e Tij dhe duke u larguar nga ndalesat eTij dhe ka urdhëruar në këtë kontekst në shumë ajete, prej tyre:

(وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ ۚ وَذَٰلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ )

“Ata qenë urdhëruar vetëm që të adhuronin Allahun me përkushtim të sinqertë, duke qenë në fenë e pastër(hunefa’a)”[9], gjithashtu thotë:

( وَقَضَىٰ رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا)

 “Ndërsa Zoti yt ka përcaktuar që ti të mos adhurosh akënd e asgjë veç Atij“[10] dhe thotë Allahu:

( فَاعْبُدِ اللَّهَ مُخْلِصًا لَهُ الدِّينَﮅ  أَلَا لِلَّهِ الدِّينُ الْخَالِصُ)

“Adhuro pra Allahun (Një e të Vetëm) duke qenë i sinqertë në adhurimin e Tij . Me të vërtetë se feja e vërtetë (adhurimi e nënshtrimi) është vetëm për Allahun.”[11] dhe shumë ajete në këtë kontekst, të cilat tregojnë obligueshmërinë e adhurimit vetëm ndaj Allahut dhe lënien e çdo lloj adhurimi qoftë ndaj profetëve apo tjerëve.

Nuk ka dyshim se Du’aja është prej llojeve më të rëndësishme të Ibadetve dhe më përmbledhëse dhe obligohemi që t’ia drejtojmë vetëm Allahut, siç ka thënë Allahu:

(فَادْعُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ )

 “Lutjuni vetëm Allahut duke e bërë besimin tuaj të pastër vetëm për Atë, sado që të urrejnë mosbesimtarët (lutjen ndaj Allahut)”[12], poashtu thotë:

(وَأَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا)

 “Dhe xhamijat janë vetëm të Allahut, andaj mos adhuroni askënd pos Tij”[13], kjo i përfshin të gjitha krijesat, qofshin ata profetë apo jo, sepse fjala “askënd” (në gjuhën arabe) ka ardhur e pashquar në formë ndalese[14], andaj i përfshinë të gjithë përpos Allahut, thotë Allahu:

(وَلَا تَدْعُ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَنْفَعُكَ وَلَا يَضُرُّكَ)

 “Dhe mos lut tjetër përpos Allahut, që kurrë nuk do të bën dobi dhe as nuk do të dëmtojë”, këtu Allahu i drejtohet të Dërguarit (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të), mirëpo dihet se Allahu e ka mbrojtur nga shirku, por qëllimi këtu është tërhekje vërejtje tjerëve, pastaj thotë Allahu:

(فَإِنْ فَعَلْتَ فَإِنَّكَ إِذًا مِنَ الظَّالِمِينَ)

“… mirëpo nëse e bën këtë, atëherë ti me të vërtetë do të jesh prej të padrejtëve”[15], nëse kishte ndodhur që Zotëriu i bijve të Ademit (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të) të jetë i mizorë (i padrejtë), në qoftë se kishte lutur dikënd tjetër pos Allahut, atëherë si është puna me tjerët. Fjala “dhulm“[16] kur të përmendet (në Kur’an) ka për qëllim shirkun e madh, siç thotë Allahu:

(وَالْكَافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ )

“… dhe mosbesimtarët janë ‘dhalimun’[17] “[18] dhe thotë Allahu:

(إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ )

“Me të vërtetë shirku është dhulm (padrejtësi) i madh”[19].

Nga këto dhe ajetet tjera u kuptua se lutja dikënd tjetër pos Allahut, qoftë nga të vdekurit, drujtë apo puta është shirk i cili e kundërshton adhurimin, për shkak të cilit Allahu krijoi njerëzit dhe xhinnet, dërgoi profetët dhe zbriti librat që ta qartësojnë (adhurimin) dhe të thërrasin në të dhe ky është kuptimi i “La ilahe il-la Allah”, që d.t.th: ska zot që meriton të adhurohet pos Allahut, kjo dëshmi mohon çdo adhurim që i bëhet dikujt tjetër pos Allahut dhe pohon se adhurimi bëhet vetëm për Allahun, siç ka thënë Allahu

( ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الْبَاطِلُ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ )

“Kjo ngaqë Allahu, Ai është i Vërteti dhe gjithçka që ata lusin në vend të Allahut ose përkrah Tij është Batil (e kotë); dhe se vërtet Allahu është më i Larti, më i Madhi”[20].

Kjo është esenca e Dinit dhe shtylla e fesë dhe adhurimet janë të pavlefshme derisa ta ketë njeriu këtë parim, siç ka thënë Allahu:

(وَلَقَدْ أُوحِيَ إِلَيْكَ وَإِلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكَ لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ وَلَتَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ)

“Të është shpallur ty (o Muhammed) dhe atyre që ishin para teje (profetëve), se nëse i bën shirk Allahut do të shkatërrohen veprat dhe do të jesh prej të humburve”[21], poashtu thotë:

(وَلَوْ أَشْرَكُوا لَحَبِطَ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ  )

“Por sikur ata t’i kishin bërë ortak në adhurim Allahut, gjithçka që kishin punuar do të shkatërrohej”[22].

Feja Islame ndërtohet mbi dy shtylla: njëra prej tyrë është: mos të adhurohet askush (asgjë) përpos Allahut, kurse tjetra: mos të adhurohet Allahut përpos me ligjin (sunnetin) e të Dërguarit të Tij, Muhammedit (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të) dhe ky është kuptimi i dëshmis “La ilahe il-la Allah, Muhammedun ResulAllah”. Ai i cili u lutet të vdekurve, qofshin ata profetë apo jo apo i lutet ndonjë puti, druri, gurri ose ndonjë prej krijesave tjera apo afrohet tek ata duke therrur kurban për to ose zotohet në to ose u falet atyre ose u bën sexhde(perkulet) atyre, i ka marë këta si zotra pos Allahut dhe i ka bërë ortak të Allahut, gjë  e cila e kundërshton këtë parim (të teuhidit) dhe e mohon kuptimin e dëshmisë “La ilahe il-la Allah”. Kurse ai i cili ka shpikur një risi në fe, të cilën Allahu nuk e ka lejuar, nuk e ka aritur kuptimin e dëshiruar të dëshmisë “enne Muhammeden resulAllah”[23], thotë Allahu:

(وَقَدِمْنَا إِلَىٰ مَا عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْنَاهُ هَبَاءً مَنْثُورًا)

“Ne do t’i kthehemi çfarëdo lloj vepre që bënë ata dhe do t’i bëjmë veprat e tyre e hi e pluhur”[24]. Këto vepra ( të përmendura në ajet), janë veprat e atyre që kanë vdekur duke i përshkruar ortak Allahut dhe risitë në fe të cilat nuk i ka lejuar Allahu, të cilat Allahu do ti bëj ditën e Gjykimit hi e pluhur, për shkak se nuk përputhen me Ligjin e Tij të pastër, siç ka thënë i Dërguari (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të): “Kushdo që shpik ndonjë risi në çështjen (fenë) tonë, ajo vepër është e refuzuar”, hadithi është i vërtetë.

Autorja (e poezisë) i’a ka drejtuar Istigathen dhe lutjet të Dërguarit të Allahut (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të) dhe i’a ka kthyer shpinën Zotit të botrave, në Dorën e të cilit është ndihma, dëmi dhe dobia, kurse të tjerët nuk kanë asgjë në duart e tyre.

 

AbdulAziz ibn Baz (Allahu e mëshiroftë)

Përktheu: Ali Ashani